Luisteren…… naar jouw verhaal.
Écht luisteren is nog niet zo gemakkelijk. Ken je dat? Betrap je je zelf er wel eens op dat iemand je iets verteld en dat er dan van allerlei gedachten door je heen flitsen?
Van “zo heb ik het gedaan” tot “zo zou ik het nooit doen” , wat vind ik er van? en nog veel meer. Het ligt je eigenlijk voortdurend op de lippen maar je houdt je nog een tijdje in en dan…. Moet je wat zeggen. Althans, je denkt dat je wat moet zeggen. Allemaal herkenbaar toch?
Zal wel een cultuurdingetje zijn, denk ik. Luister-talenten zijn zeldzaam. Echt luisteren leren we ook niet op school. En toch…. hoe fijn is het als er iemand is die luistert, zonder een oordeel of mening, naar jouw verhaal. Gewoon oprecht aandacht voor wat een ander te zeggen heeft. Je merkt het pas als je er op let of als je het nodig hebt.
Het is belangrijk dat er een veilige en vertrouwde omgeving is. Dat hetgeen wat je zegt ook blijft waar het hoort. Dat diegene die verteld zich niet hoeft te schamen en zijn/haar emotie vrij kan laten gaan.
Af een toe een vraag van de luisteraar om verdieping en begrenzing aan het gesprek te geven is soms nodig want actief luisteren is hard werken.
En natuurlijk hebben we onze vrienden waarbij we onder het genot van een glaasje ook tot redelijk goede gesprekken kunnen komen, maar dat is toch wat anders. Met vrienden praat je anders. Is ook een andere relatie.
Van ouds her komen we, als we ons verhaal of probleem kwijt willen, al snel uit bij een psycholoog of filosoof die gestudeerd heeft om vooral te luisteren. En de kerkelijke mensen, die brachten een bezoek aan pastoor of dominee. Maar alleen als we echt grote problemen hebben, dan bezoeken we iemand. Ik zou graag zien dat mensen eerder op zoek gingen naar een luisteraar.
In Amerika is het heel normaal om eens in de zoveel tijd eens een counselor te bezoeken.
In oude stammen is het ook normaal dat er gepraat wordt met de stamoudste of het bezoeken van een sjamaan bijvoorbeeld.
Het lucht ook gewoonweg op en d’r is niks mis mee. Even praten over niet of juist alledaagse zaken.
In het Westen zijn we dat behoorlijk afgeleerd. We lossen het zelf wel op, denken we door ons inmiddels aangeleerde individuele gedrag.
Maar Covid 19 en ontwikkelingen in de wereld doet ons inzien dat er toch een soort kanteling in deze individuen-wereld aan de gang is. We zien en voelen dat we elkaar toch nodig hebben. Dat we samen meer kunnen dan alleen. En dat het gewoonweg veel fijner is. Dat missen we nu. We zijn als mens uiteindelijk toch een kudde dier.
Anno 2020 zijn er veel mensen die hun verhaal willen delen of kwijt willen maar gelukkig ook veel mensen die willen en kunnen luisteren. Je kan tegenwoordig veel gemakkelijker terecht bij mensen die geleerd hebben om te luisteren. Het is niet alleen meer de psycholoog of de dominee.
Hoe mooi zou het zijn als bij bedrijven met enige regelmaat iemand zou komen om een goed gesprek te hebben met de medewerkers? Gewoon een uur , al wandelend, praten over werk, relatie, geld en/of gezondheid. Preventief is het woord dat hierbij hoort. Niet wachten tot er grote problemen zijn maar als er iets speelt gelijk bespreken met een onafhankelijk, goeie luisteraar.
Ik weet zeker dat er veel angsten, belemmeringen en twijfels worden weggenomen in een vroeg stadium zodat de medewerker en zeker het bedrijf er veel baat bij heeft. Conflicten worden voorkomen en de mensen zitten lekkerder in hun vel waardoor ze meer betrokken zijn. Wat wil je nog meer?
Luisteren naar jouw verhaal, dat is waar ik goed in ben.